Vallen en verdwalen in Soedan

Sinds mijn vorige blogje vanuit Khartoum in Soedan (dat overigens te laat is doorgekomen), zijn we een dag of 10 verder in de Tour d'Afrique, aangeland in Ethiopie en is best veel gebeurd. We hebben 8 achtereenvolgende zware fietsdagen in temperaturen van soms meer dan 40 graden en overnachtingen in desertcamps achter de rug die het nodige gevergd hebben van mens en materiaal. Dit weekend genieten we van 2 welverdiende en welkome rustdagen in Gondar.

In een van de eerste van 8 fietsdagen, toen het 'allemaal allemaal nog wel meeviel' met afstanden van 140 en 160 km over vlak en geasfalteerd terrein heb ik op harde wijze kennisgemaakt met dat asfalt doordat de sturen van mij en een andere rider die naast mij reed, elkaar dusdanig hard raakten dat 1 van ons beiden wel moest vallen, en dat was ik. 'Gelukkig' leverde dat alleen maar schaafwonden op aan mijn rechter schouder, elleboog, heup en knie.

Daarna was het voor iedereen banden verwisselen, want er zaten 3 offroad-dagen aan te komen. Voor mij als racefietser op een mountainbike van 3 maanden nieuw nog best wel lastig, vooral omdat ik nu met mijn schoenen vastgeklikt zat aan de pedalen. En als dan tijdens de eerste offroad-dag het zand dikker is dan je inschat en je daardoor ongewenst tot stilstand komt en je niet snel genoeg los kunt komen uit de pedalen ga je weer 'plat'. Maar nu ter linkerzijde, dus schaafwonden ook aan die kant. Gelukkig zijn er medische mensen mee, die deze wonden vakkundig kunnen behandelen.

De 2e offroad-etappe, nog steeds in Soedan, was voor mij een heel bijzondere. Dit keer zonder valpartij, maar ik ben die dag voor de verandering maar eens verdwaald. Je moet toch wat doen om je blog lezenswaardig te houden, nietwaar?

Elke dag voor het avondeten is er een 'ridermeeting' waarbij de etappe van de volgende dag wordt besproken. Er is dan tevens een bord waarop de route beschreven staat; dat bord kan je fotograferen of overschrijven op een papiertje en meenemen. Tevens wordt er op de route bij een afslag zogenaamd 'flaggingtape' aangebracht, rode slierten die in bomen of struiken worden gehangen. Meestal is het zo dat je voor je anderen van de groep ziet die je gewoon volgt, zonder op de routebeschrijving of naar flaggingtape te kijken. Belangrijk in dit verband is om te vermelden dat mijn telefoon leeg was, omdat we al een aantal dagen 'op camp' waren, waar geen electriciteit is.

Ik reed na ca 30 km alleen en ging op aanwijzing van iemand van de organisatie rechtsaf de 'mainroad' (niet meer dan een hobbelige zandweg) op en hij schreeuwde nog iets, maar dat kon ik niet verstaan. Op die mainroad had ik de wind in de rug en gaf ik flink gas. 10/12 km later begon ik te twijfelen of ik nog goed zat; zag niemand van de groep voor en achter mij en voor de rest alleen maar lege vlaktes. Omdat ik wist dat de lunch na ca 44 km zou zijn en ik de lunchtruck nergens zag besloot ik terug te gaan in de hoop andere riders tegemoet te rijden, maar die kwanen niet. De routebeschrijving er maar bijgepakt en daarop stond dat we vanaf de mainroad RIGHT into the fields moesten. Omdat ik van tegenovergetelde richting kwam, voor mij dus links. Ca 8 km terug vond ik een pad links into the fields, meende wat fietssporen in het zand te zien (het was offroad) en besloot die kant op te gaan. Ondertussen raakte ik door mijn watervoorraad heen; het was wederom erg warm, had de lunchplek nog steeds niet gevonden en er was verder niets dan fields, zover het oog reikte. Gelukkig zag ik na een tijdje een dorpje opdoemen en dacht dat de lunchplek dan vlak bij dat dorpje moest zijn; dat zou qua kilometers kunnen kloppen. Maar helaas...geen lunchtruck. Omdat ik nu helemaal door mijn water heen was, zag ook geen kraampje in het dorp, zo maar aan een 'local' water gevraagd en die schonk vanuit een kan mijn bidons vol die ik gelijk weer leegdronk. Nog een klein stukje doorgereden na het dorpje om te kijken of de lunch misschien daar was, maar nee... Weer terug naar het dorpje, opnieuw water gevraagd en toen besloten terug te fietsen naar de 'mainroad'. Inmiddels had ik wel door dat ik flink verdwaald was en dat de organisatie naar mij op zoek zou zijn omdat ik niet op de lunchplek was verschenen. Halverwege de weg naar de mainroad waren mijn bidons alweer leeg en aangezien daar vrijwel geen mensen en schaduw waren besloot ik weer terug te gaan naar het dorpje en te vragen naar iemand die Engels spreekt, om mijn situatie uit te leggen. Nu zijn er niet veel Soedanezen die Engels spreken. Gelukkig vond ik via-via iemand die redelijk Engels sprak; hij bleek een leraar Arabisch te zijn voor kinderen van 7-15 jaar. Ik vertelde hem dat ik met een groep fietsers hier was en dat ik die groep fietsers nu kwijt was en dat ik terug wilde naar mijn groep. Hij wist dat er een groep fietsers in het gebied was en hij vroeg waar ik naar toe moest. Ons camp lag bij Rashid-village..inmiddels waren er tientallen mensen samengedromd om ons, want gebeurt daar niet veel iemand iemand op een supersonische fiets in strakke kleding dat dorpje bezoekt. Iemand uit die groep bleek een vriend te hebben in Rashid village en die ging gelijk bellen. Die vriend bevestigde dat er fietsers langskwamen in zijn dorp. Ik vroeg toen of die vriend aan iemand van die fietsers kon vertellen dat ik (had mijn naam op een briefje geschreven) in dit dorp was. En zowaar..een kwartier later werd hij teruggebeld, gaf de telefoon aan mij en ik kreeg iemand van de staff aan de lijn..of alles goed met mij was en waar ik zat. Alles was goed met mij, alleen wist ik niet waar ik was. Samen met de local in Rasheed konden ze daar wel achter komen en ze zouden mij op komen halen, het was inmiddels al diep in de middag.

De leraar nodigde mij uit in zijn huis (rond, van leem met een rieten puntdak), 2 bedden, 2 stoelen en een tafel erin en de vogels vlogen in en uit...vroeg wat ik wilde drinken, kwam met van alles lekkers te eten en zo hebben we een hele tijd zitten praten. Hij vroeg of ik ook nog wilde douchen, dat was ook al een aantal dagen geleden, dus dat was ook welkom. Voor de duidelijkheid: de douche bevindt zich in de tuin achter 2 meter hoge rieten stengels waar je dan een emmer water over je hoofd kunt gooien, maar voor de deelnemers aan de Tour dAfrique is dat al een hele luxe...

Kortom..Jabir (dat is zijn naam) heeft mij geweldig geholpen en was heel erg gastvrij, iets wat mij altijd bij zal blijven. Ca. anderhalf uur later werd ik opgehaald en werd onder grote belangstelling mijn fiets op de auto geladen en heb ik afscheid genomen van Jabir en de andere dorpsgenoten. Het was al donker toen ik vol met indrukken in het camp aankwam; iedereen was blij dat 'the one who got lost' weer terug was.

Wat bleek nou, de routebeschrijving klopte niet; ik had niet rechts, maar links 'into the fields' gemoeten. Daarom was er iemand van de staff bij dat punt in de route om dat toe te schreeuwen, maar dat had ik dus niet verstaan....

Jammer genoeg is mijn fototoestel kapot (door de zandstorm hier gaat de lens niet meer in en uit), zodat ik geen foto's van dit avontuur heb, maar de herinnering staan in mijn geheugen gegrift.

Inmiddels aangekomen in Ethiopie, dat in veel opzichten compleet anders is dan het rustige Soedan. Hier vragen de kinderen niet alleen om geld, maar vinden sommigen het ook leuk een steen of zelfs een stok naar de fietsers te gooien, zijn weer vrouwelijk gekleed, maar is het landschap wel veel mooieren bergachtiger.

Welke gevolgen mijn verdwaaldtruc heeft gehad zal ik later nog wel eens schrijven.