Via Kenia, Tanzania en Malawi naar Zambia
Door: Diederik
Blijf op de hoogte en volg Diederik
13 April 2013 | Zambia, Livingstone
In mijn vorige verslag heb ik het gehad over de gevolgen van mijn verdwaalpartij in Soedan en dan met name het feit dat ik ben opgehaald met een auto. Dat betekent dat ik niet meer iedere centimeter of inch tussen Cairo en Kaapstad gefietst heb. De organisatie van de Tour 'dAfrique heeft iedereen die iedere centimeter oftewel Every Fabulous Inch (EFI) fietst een medaille in het vooruitzicht gesteld met bijbehorende eer. Het feit dat ik vanaf mijn verdwaalplek ben opgehaald en naar het kamp gebracht, betekent dat ik niet meer in aanmerking kom voor die status. Dat neemt tevens de druk weg om iedere inch te fietsen, als ik mij een dag niet helemaal lekker voel, kan ik gerust een keer met de de truck meerijden. Slechts 15% van alle deelnemers aan de Tour 'dAfrique ooit hebben de EFI-medaille gehaald; best een unieke prestatie dus.
Bij de grensovergang van Ethiopie naar Kenia worden we lastiggevallig door geldwisselaars graag onze overtollige Ethiopische birr willen omwisselen voor Keniase shillings. Ook willen ze erg graag US-dollars ontvangen in ruil voor Keniase shilling. Met US-dollars kom je heel Afrika door; op heel veel plaatsen kan je zowel in lokale valuta als US-dollars betalen, of ze omwisselen. Na betaling van $50 voor het visum mogen we Kenia in. Het grote issue in Kenia waren de verkiezingen die gehouden werden in de periode dat wij in het land waren. Bij de vorige verkiezingen eind 2007 zijn meer dan 1000 mensen omgekomen als gevolg van geweld dat ontstond omdat de uitslag betwist werd. Het was duidelijk te merken dat er een bepaalde spanning in het land heerste. Overal waren aanplakbiljetten te vinden, op TV ging het alleen maar over de verkiezingen en er was veel gewapende politie op straat. De belangrijkste doelstelling van de organisatie van de Tour 'dAfrique is om iedereeen veilig van Cairo naar Kaapstad te krijgen; die doelstelling was nu in het geding. Begin 2008, kort na de verkiezingen waar het misging, zijn de deelnemers van de Tour 'dAfrique over Kenia gevlogen. Zover ging het nu gelukkig niet, maar hebben we 3 etappes in 2 dagen met de bus gedaan. Alle fietsen werden in en op de 2 trucks en volgauto's van de organisatie vervoerd. Verder had men 2 extra rustdagen ingelast op de verkiezingsdag en de dag erna. Die busreis was overigens best afzien; in noord-Kenia zijn nauwelijks asfaltwegen te vinden en omdat we de 1e etappe in Kenia wel gefietst hadden en in de middle-of-nowhere waren beland, moest de bus ons over honderden kilometers offroad vervoeren, met veel gehobbel en stof in de bus tot gevolg. Het was ook geen bus van de kwaliteit zoals we die in Nederland gewend zijn. De verkiezingen zijn uiteindelijk gelukkig vrij rustig verlopen; wij hebben er verder geen last van gehad. Behalve dat bijvoorbeeld in de bus en op lunchplekken op de dagen dat we wel fietsten gewapende beveiliging aanwezig was.
Die extra rustdagen hebben we doorgebracht in Nanyuki en die plaats ligt aan de voet van de Mount Kenya; dat is de 2e-hoogste berg van Afrika, na de Kilimanjaro. Nadat 3 groepsgenoten de berg beklommen hadden tijdens de rustdagen, liet het idee om dat ook te doen mij niet meer los. Daarom heb ik een hike geboekt een paar dagen later: in 4 dagen naar de top klimmen/wandelen en weer afdalen langs een andere route. Mount Kenya heeft 3 toppen, waarvan er 2 (op ca 5200m hoogte) alleen met technisch klimmen bereikt kunnen worden. De 3e top, die ligt op 4985 meter kan zonder hulpmiddelen bereikt worden en die heb ik gedaan. Ik heb de hike gedaan samen met Dan, een student medicijnen uit Engeland. Hij was niet uit de fietsgroep, maar hij werkte in het kader van zijn studie 2 maanden vrijwillig in het ziekenhuis van Nanyuki. Hij is een ervaren hiker, was al eens op 6500m in de Himalaya geweest en hij had veel kennis over hoogteziekte. Hij nam zelf pillen tegen hoogteziekte en bood ze mij ook aan; ik heb ze genomen en nergens last van gehad. Het team bestond verder uit en gids, een kok en 2 dragers (van de bagage). Op de 3e dag zijn we om 3 uur opgestaan om tegen 6 uur in het donker en in de sneeuw bij min 10 graden de top te bereiken om de zonsopgang te kunnen zien.... een onvergetelijke ervaring. Daarna zijn we in 1,5 dag afgedaald, wat trouwens een aanslag op knieen en beenspieren is. Vervolgens ben zelf met de bus naar Nairobi gegaan, waar ik mij weer bij de groep heb gevoegd. Hierdoor miste ik 2 etappes maar dat vond ik helemaal niet erg, want achteraf bleek dat ze er weer 1 van die etappes met de bus hadden gedaan. De EFI van Mount Kenya heb ik maar mooi wel gehaald!
Behalve in het onherbergzame noorden waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan is in vergelijking met Ethiopie Kenia wat meer westers. Er wordt goed Engels gesproken, dat heeft te maken met het feit dat het tot midden van de vorige eeuw een Engelse kolonie is geweest. In de buurt van Nanyuki hebben we er de evenaar gepasseerd. Ik heb het niet gedaan, maar je kunt er een test doen waaruit blijkt dat het water boven de evenaar naar links draait en eronder naar rechts. Ik heb mij laten vertellen dat dit oplichterij is Het water draait niet, maar de aarde draait om het water...of zoiets, en dat maakt net boven en onder de evenaar echt geen verschil... Verder zijn in Kenia kinderen ook in grote getale aanwezig, maar zijn ze minder vervelend dan in Ethiopie en wordt er links van de weg gereden...is even wennen.
Uiteindelijk hebben we maar weinig gefietst in Kenia, wat zeker sneu was voor een aantal lokale wielrenners dat met ons meereed tot de grens met Tanzania; die grens is vanaf Nairobi snel bereikt. Daar weer de gebruikelijke taferelen met opdringerige geldwisselaars (Tanzania shillings hier) en de formaliteiten bij de douane met het invullen van een formuliertje en betaling ($50) voor het visum. De eerste belangrijke plaats die we bereiken in Tanzania is Arusha. Arusha is de uitvalsbasis van de Kilimanjaro en diverse nationale parken, waaronder de Serengetti en de Ngorongoro-krater. In Arusha zijn we na 2 maanden aangeland en dus ongeveer halverwege de Tour. We hebben er 3 rustdagen die door een groot aantal van de groep benut wordt om een Safari te doen; ik boek een dagje safari naar de Ngorongoro-krater. De Ngorongoro krater was miljoenen jaren geleden een vulkaan. Door de vele erupties door de jaren heen raakte de vulkaan als het ware leeg en stortte hij in, als gevolg waarvan een krater ontstond van ongeveer 20 bij 20km. Eigenlijk is het geen krater, want een krater ontstaat door een EXplosie en niet door een IMplosie; maar hoe zoiets wel heet weet ik niet meer. Door de vele erupties is de grond in de krater zeer vruchtbaar waardoor er veel voedsel is voor grazers, die op hun en beurt een gemakkelijke prooi vormen voor de vleeseters. Plus het feit dat de dieren niet gemakkelijk uit te krater kunnen komen door de diepte -dat hoeft ook niet vanwege het overvloedige voedselaanbod- maakt dat de krater dichtbevolkt is en de kans op wild spotten groot is. De big-5 loopt er rond en daarvan heb ik alleen het luipaard niet gezien. We deden de safari met een gids in een 4-wheeldrive.
Tanzania kenmerkt zich door een heuvelachtig landschap, niet zo bergachtig als Ethiopie maar toch... Ook is er een aantal offroad-etappes gepland. Complicerende faktor daarbij was dat het regenseizoen was begonnen. Vielen de buien aanvankelijk in de middag en als je snel fietste kwam je droog aan; later verplaatsten de buien zich naar de avond, nacht en ochtend. Nu hou ik niet van fietsen in de regen -als er in Nederland een kans op regen is ga ik niet fietsen-, maar regen en offroad samen is helemaal niet aan mij besteed. De eerlijkheid gebiedt te vermelden dat ik 2 van die etappes, toen de regen met bakken naar beneden kwam in de truck heb gedaan...ter bescherming van mijzelf en mijn fiets en mijn EFI was ik toch al kwijt. Respect voor degenen die wel gefietst hebben; zijzelf en hun fiets waren bijna onherkenbaar door de modder. Onze trucks moesten ook door de modder en de grote truck werd ophouden omdat andere -Afrikaanse- voertuigen vastzaten waardoor onze truck er niet langs kon. Met vereende krachten -ik zat die dag in de truck- hebben we ervoor gezorgd dat onze truck de gestrande voertuigen kon passeren zonder zelf vast komen te zitten... was millimeterwerk. Een ervaring op zich...
De kinderen zijn ook hier talrijk, maar ze gedragen zich redelijk. Nu we wat zuidelijker komen, neemt het aantal plaatsen waar we bij de kampeerplaats eventueel een kamer kunnen boeken toe. En dat we dan maar af moeten wachten of we warm water en stroom op de kamer hebben, ach dat went.... we zijn per slot van rekening in Afrika. Ze doen ook niet moeilijk als je de fiets in de kamer parkeert of hem in de douche of het bad zet voor een schoonmaakbeurt.
Het volgende land dat we aandoen is Malawi. Ca. 5 km voor de grens trekken de geldwisselaars je bijna van de fiets af om zaken te doen. Ik ga daar niet op in, want ik heb al mijn Tanzaniaans geld opgemaakt en ga ervan uit dat in de finishplaats van de etappe een geldautomaat te vinden zal zijn. We hoeven dit keer niet te betalen voor het visum. Waarschijnlijk krijgt Malawi zoveel ontwikkelingshulp uit de rest van de wereld dat wij via onze belastingen al voor het visum betaald hebben. Volgens de Lonely Planet is Malawi namelijk een van de armste landen ter wereld. In het straatbeeld uit zich dat doordat er weinig auto's rijden -die kunnen ze niet betalen-, wat erg prettig voor ons is. Daarentegen zijn er veel meer fietsen op de weg dan in andere landen waar we geweest zijn. De locals vinden het leuk om met ons mee te fietsen zolang ze dat kunnen, want hun fietsen zijn zwaar en ze vervoeren er van alles mee, van bossen hout tot hoogopgestapelde kratten tot oude autobanden. Het landschap is in het begin behoorlijk bergachtig en erg groen. Waarschijnlijk heeft dat te ook maken met Lake Malawi. We fietsen lange tijd langs het meer dat zich bijna van noord tot zuid over het land uitstrekt. Het is het op 2 na grootste zoetwaterbekken van Afrika. We hebben ook een rustdag aan Chipata beach, een idillische plek aan Lake Malawi. Chipata beach is een campsite aan het strand en wordt gerund door een Nederlander. Je ziet veel dat hotels/guesthouses/pensions in Afrika gerund worden door buitenlanders. Ik denk dat die het vak beter beheersen dan de Afrikanen. Regelmatig hebben we in Malawi met regenbuien en ook met mist te maken, maar omdat we over asfaltwegen rijden is dat niet zo erg.
In de hoofdstad Lilongwe zijn we op 2/3e van de Tour. Op het moment dat ik dit schrijf in Zambia zijn we al op 3/4e en heb ik ca. 6500km gefietst. Vanaf het moment dat we in Tanzania op de helft waren begin je toch met aftellen richting 11 mei als de aankomst in Kaapstad gepland is. De vermoeidheid, fysiek en geestelijk gaat een rol spelen. In de hitte en soms regen elke dag afstanden van gemiddeld op dit moment 140km fietsen valt niet altijd mee, met daarbij op de camping elke dag je tent afbreken en opzetten en in de rij staan voor ontbijt en diner. Toch zal ik dit leven gaan missen als het afgelopen is. Elke dag weet ik niet waar ik 's avonds slaap, ontmoet ik nieuwe mensen en verbaas ik mij over de dingen die ik zie; daarbij is het klimaat ook aangenaam. Ik heb ook geen reden tot klagen, na mijn valpartijen in Soedan ben ik overeind gebleven, ben verder nog gezond en de fiets houdt zich goed. Vier lekke banden in 3 maanden Afrika is geen slechte score..
Over Zambia de volgende keer. Kaapstad is nog ver maar komt iedere dag dichterbij.........
Tot de volgende keer..
-
21 April 2013 - 02:00
Mary Bol:
Hoi Diederik,
Kan smullen van je verhaal, wederom, wat een avontuur. Ik kan mij voorstellen dat je fysiek en geestelijk op alle mogelijke fronten op de proef wordt gesteld. Na 11 mei zul je volgens mij als een anders mens naar Nederland terugkomen. Petje af en prijs jezelf met al de ervaringen( goede/ de mindere).
In Nederland is het minder spannend, het blijft hier lang koud (rond het vriespunt) en droog. Sinds een week kruipen de temperaturen iets omhoog. En het mag gaan regenen, de natuur loopt aardig achter. En ja, natuurlijk de kroning van Willem Alexander...jammer dat jullie dit moeten missen. ...alhoewel ik ben er gelukkig ook niet, ga een week moutain biken. Niet zo spectaculair, maar wel lekker. Even vakantie. Nog veel succes en op naar 11 mei!!!
Groet,
Mary -
24 April 2013 - 14:50
Sander De Haas:
Hey Diederik,
Leuk om je avonturen te lezen, deze roadtrip per fiets zal je altijd bij blijven. Veel plezier met je laatste loodjes en een koud biertje wacht op je, deze heb je inmiddels dubbel en dwars verdiend!
Groet Sander -
07 Juni 2013 - 21:07
Judith Branger:
Ha Diederik, waarschijnlijk ben je al (bijna?) in Kaapstad? Ik heb je site net ontdekt en zie dat jij misschien al geweest bent waar wij op 2 juli naar toe gaan: Choma, Zambia.
We zullen er drie maanden blijven, en ook rondreizen, hoor graag je ervaring en tips!
hartelijke groet, Judith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley