Op de fiets door Peru

Hola todos,


Hoog tijd om weer eens iets van mij te laten weten. De afgelopen ca. 4 weken ben ik door Peru gefietst, zover dat we nu zijn aangekomen in Cusco, de belangrijkste toeristische trekpleister van Peru. Hier gaan jaarlijks duizenden toeristen vanuit de hele wereld naartoe om Machu Piccu te bezoeken. Machu Piccu is een zeer laat (als ik het goed heb begin 20ste eeuw) ontdekte Inca-nederzetting, die omdat die zo laat ontdekt is, zeer goed bewaard is gebleven; deze stad is de Spaanse kolonisator in de 16e/17e eeuw volkomen ontgaan. Je kunt er naartoe vanuit Cusco door de Incatrail te lopen of met de trein naartoe gaan. Voor ons fietsers is er een 2-daagse excursie georganiseerd, en dat kan omdat we hier in Cusco maar liefst 3 rustdagen hebben. Omdat ik meer prijs stel op die RUSTdagen, laat ik de excursie aan mij voorbij gaan... ik kom hier nog wel eens terug als echte toerist dwz met vliegtuig ipv fiets. Bijna de hele groep gaat wel, zodat ik mijn eigen gang kan gaan en het internet in het hotel lekker snel is. Na alle kleinere plaatsen en dorpjes die we gezien hebben met weinig of geen toeristen, was het even wennen hier in Cusco om westerse mensen, een McDonalds en menukaarten in het Engels te zien. Verder heb je hier op elke hoek van de straat een disco of loungebar; het is leuk om in mijn uppie door deze stad te struinen en de groep even de groep te laten.  Maar tot zover de geschiedenis, culturele en toeristische informatie...daarvoor ben ik hier eigenlijk niet.


De afgelopen weken heb ik voornamelijk op de fiets gezeten en vele kilometers en hoogtemeters weggetrapt. We hebben tot nu toe in 38 etappes ca 3.400km verreden en gaan richting de 50.000 hoogtemeters. Wat betreft tijd zitten we op eenderde van de toer. In kilometers nog niet helemaal, want totaal 11000 en qua hoogtemeters zitten we al bijna op de helft, want totaal ca 110.000. Hierna nog 3 etappes in Peru en daarna passeren we de Boliviaanse grens. We blijven dan meer op hoogte, zeg tussen 3.000 en 4.000 meter waardoor we minder hoogtemeters  dan de afgelopen tijd zullen maken. 


Voor velen uit de groep is dat zeer welkom, want de Andestrail is tot nu toe -voor iedereen eigenlijk- bijzonder zwaar geweest; zwaarder dan de 1e anderhalve maand in Afrika. Dit komt vooral door de route met veel meer hoogtemeters. De organisatie heeft bewust extra mooie routes uitgezet die veelal afwijken van de gebaande asfaltwegen, en over versteende zandpaden gaan. We rijden dan door schitterende natuur, maar het is des te zwaarder. Andere oorzaak van de zwaarte zijn de wisselende weersomstandigheden hier, terwijl het in Afrika bijna altijd warm en zonnig was. We hebben hier een paar keer overnacht in een zg. bushcamp op ca 4.000 meter, waar het 's ochtends rond het vriepunt was en later op de dag als we weer afgedaald zijn naar onder de 3.000m de gevoelstemperatuur 25 graden hoger is. De temperatuursverschillen worden vooral bepaald door de hoogte en we hebben de afgelopen tijd nogal gevarieerd in hoogte; van ca 2.000 meter tot bijna 4.900m als top waarover we heen gefietst zijn. Het voelt nu zo dat alles onder 3.000 meter laag en warm is en boven 3.500m begint het een beetje koud te worden en begin je de ijle lucht te voelen; met fietsen, maar onbewust pas je je tempo aan dus dat valt eigenlijk wel mee en bijv. bij traplopen, dan merk je het zuurstoftekort het meest.


Verder hebben we deze Andestrail nu al meer regen gehad dan alle 3 vorige edities tesamen. In de etappe naar Huanuco bijvoorbeeld moesten we over een pas van ruim 3.900 meter en begint het 5km onder de top te regenen tot ca 20km na de top. Ik heb het niet vaak zo koud gehad, in de stromende regen op die hoogte een afdaling van bijna 60km ingaan... Vier lagen kleding houden de kou en regen niet tegen en mijn vingers zijn compleet gevoelloos, wat het remmen lastig maakt en dat is wel nodig in een bochtige afdaling. Maar als we lager komen houdt het op met regenen en wordt het warmer. Als we bijna 2.000 meter lager(!) veilig aankomen in Huanuco is het bloedheet en moet bijna alle kleding weer uit. Gelukkig staan er mannen op een parkeerplaats auto's schoon te maken die voor omgerekend 1 euro mijn ernstig vuile fiets weer blinkend schoonmaken. Deze -voor Peruaanse begrippen- vele regenval heeft te maken met El Nino. Een keer in de zoveel jaar is er een warme golfstroom met die naam op de Stille oceaan die dit weer veroorzaakt in dit jaargetijde aan de westkust van Zuid-Amerika. Laat dat nu net dit jaar zijn... Nou ja, de meeste dagen zijn in ieder geval droog verlopen en de regen beperkt zich tot buien; ik heb mijn tent nog altijd bij droog weer kunnen opzetten.


We hebben nu al een aantal bushcamps gehad, waar waarvan een aantal op een hoogte van rond de 4.000 meter. Waar ik aanvankelijk nogal bang voor de kou was, is dat nogal meegevallen. 's-Middags tijdens het opzetten van de tent na aankomst wil het nogal eens flink waaien, maar 's avonds gaat die wind liggen en dan valt het met de kou -ik heb een 3/4-seizoenen slaapzak- best wel mee, ook tijdens het plassen buiten de tent.. Je voelt eigenlijk niet dat het 's-ochtens om het vriespunt is. Op de camps wordt er gekookt door onze kok Ellen, en de maaltijden zijn minstens zo goed als in Afrika. Andere verbetering tov Afrika is dat we hier tafels en banken hebben waaraan we eten, terwijl we in Afrika uit onze borden in de hand aten. Nadeel tov Afrika is dat we geen eigen lockers voor de bagage hebben. Het kost daardoor nogal wat tijd om alle bagage 's-ochtends weer in de trucks te krijgen. Er wordt hier -na gezamenlijk ontbijt en nadat alle bagage is ingepakt- tegelijk vertrokken; dit in tegenstelling tot Afrika waar iedereen op eigen gelegenheid vertrok. Hier is het 7 uur ontbijten en rond 8 uur vertrekken, ik sta dan 6 uur op om met het uitruimen van de tent te beginnen. Voor de rest zijn er geen sanitaire voorzieningen en zijn we aangewezen op babywhipe-showers en struiken voor grote boodschappen. Veel minder kinderen in Peru dan in Afrika dus dat is geen probleem, alleen maar aardige mensen tegengekomen hier in Peru.


Na gemiddeld 4 fietsdagen hebben we een rustdag. We kunnen het de avond ervoor wat later maken omdat we de volgende dag niet zo vroeg op hoeven. Zo ook in Tarma, waar we aankwamen op 2 september na de 27e etappe. Tarma is een typisch Peruaans stadje waarover eigenlijk niets bijzonders te zeggen valt. Op avonden voor rustdagen en op rustdagen zelf wordt er niet gekookt en moeten we zelf voor ons eten zorgen. De groep verspreidt zich dan in kleinere groepjes om uit eten te gaan. Ik beland met Hilda, Kristin en Knut uit Noorwegen en Roberto, 1 vd truckchauffeurs uit Spanje, in een lokaal restaurant. Na de bestelling duurt het nogal lang voordat het eten geserveerd wordt, maar met die Noren wordt de tijd overbrugd met de ene fles wijn na de andere. Alcohol is voor hen erg goedkoop in het buitenland, dus dat maakt allemaal niet uit. Uiteindelijk na het eten (en drinken) als we teruglopen naar het hotel horen we ergens muziek. Als we daar naartoe lopen blijkt dat een vage discotheek te zijn. We besluiten een kijkje te nemen en het blijkt een duistere ruimte te zijn waar wat jongens op de dansvloer staan. Na nog maar een drankje genuttigd te hebben komen er ook een paar meisjes binnen. Waarschijnlijk komen er maar weinig westerse mensen, want wij zijn een bezienswaardigheid. Alleen Roberto van onze groep kan Spaans en hij raakt in gesprek met 1 van die meisjes. Even later komt Roberto naar ons toe vertelt dat dat meisje denkt dat Knut mijn vader en Hilda mijn moeder is. Nu is Knut 52 en Hilda 46.... dus dat kan helemaal niet, maar weet dat meisje veel... We moesten er hard om lachen en ook de anderen van de groep toen we het verhaal de volgende dag vertelden. Ikzelf beschouw het maar als compliment.


Over leeftijden gesproken, precies een week later was ik jarig. Op 9 september ben ik 46 geworden (met een moeder van 46 en een vader van 52....). De dag begon goed, er was live-muziek bij het ontbijt; een harpenist -of hoe heet zo'n man- speelde oa "Happy birthday". Bij het ontbijt wordt altijd de route en het profiel van de volgende etappe uitreikt. En het was een etappe met een profiel dat mij op het lijf was geschreven. Vanuit de start op 3.000 meter klimmen naar 4.100m na ca 40km en daarna glooiend naar de finish op ca 85km op 4.200m hoogte alwaar een bushcamp gepland stond. En de route was volledig geasfalteerd; we hebben ook nogal wat offroad gehad de laatste tijd en dat is niet mijn favoriete terrein.. Ik voelde me goed en halverwege de klim was iedereen gelost en had ik alleen James nog voor mij, maar die gaat altijd hard van start en als er geklommen moet worden houdt hij dat niet vol. Tijdje later krijg ik hem in beeld en rij hem gemakkelijk voorbij zodat ik alleen op kop lig. Een snelle lunch waar James mij wel achterhaalt, maar even verderop rij ik hem weer voorbij om alleen op het bushcamp aan te komen. Een etappeoverwinning op mijn verjaardag, mooi kado! Het is op 4.200 meter ook nog eens prachtig weer en 's avonds krijgen we op mijn verzoek Irish coffee met cake als dessert van Ellen, de kokkin. Dan wordt er ook nog een kampvuur aangemaakt en vindt de door mij aangeschafte rum met cola gretig aftrek. Een verjaardag om te onthouden! 


Met mij gaat het verder goed, heb na die ene dag in de truck in Equador alles gefietst. Het is echter wel heel zwaar, reden waarom ik rustdagen in Cusco hard nodig heb. Soms heb ik wel eens last van mijn darmen en dan ben ik 90%, maar goed genoeg om de etappes te volbrengen. En 2 dagen geleden, de etappe naar Cusco voelden mijn darmen weer goed en was er timing tot de lunch, met een klim. Samen met Rien ben ik hard omhoog gereden en hebben we de etappewinst gedeeld, mijn 5e alweer. Ook mijn fiets houdt het goed en nog steeds geen lekke band! Tot zover nu, mijn volgende verslag zal uit Bolivia komen, eens kijken hoe dat land eruit ziet.


Ik ga zo lunchen met mijn vermeende ouders, dus hasta luego amigos!