Klimmen van de Pacific naar 3000 meter in Peru

Buenos todos,


Op dit moment zijn we in Huaraz in Peru. Een toeristisch stadje vanwaar veel outdooractiviteiten plaatsvinden. We zitten hier op 3000 meter hoogte, dat betekent dat we in de afgelopen 4 etappes geklommen zijn van zee- of eigenlijk oceaan (pacific) niveau naar 3000 meter. We hebben de kust verlaten en zijn nu in de binnenlanden van Peru. De omgeving waarin we fietsen is dan ook dramatisch veranderd. We hebben nu ca 1900km weggetrapt in 20 etappes...nog maar 9000 te gaan!


Bij aankomst hier in Huaraz bij het hotel kwam stond James, onze Amerikaanse hardrijder, te praten met iemand. Ik begroette James en hij stelde mij voor aan zijn gesprekspartner. Dat bleek een landgenoot van hem te zijn, Dave Shelton en hij had een Ajax-petje op. Toen Dave hoorde dat ik uit Nederland kwam werd hij heel enthousiast. Hij bleek namelijk eind jaren 70 bij de Los Angeles Aztecs gespeeld te hebben met Johan Cruijff en Wim Suurbier en Wim Rijsbergen onder leiding van Rinus Michels. Oa tegen de New York Cosmos met Johan Neeskens en Franz Beckenbauer en vele andere sterren uit die tijd. Toen hij merkte dat ik daar ook wel iets van wist begon hij allemaal verhalen over die mannen te vertellen. Hij liet mij een Youtube filmpje zien waarop hij in het veld werd gebracht door Michels in een groot stadion. Hij was lyrisch over de kwaliteiten van Cruyff en Michels en vertelde verhalen over Suurbier -met wie hij nog steeds contact had- uit die tijd en hij was in die tijd ook in Amsterdam geweest, vandaar dat petje waar hij heel trots op was. Hij benadrukte telkens weer dat hij absoluut niet in de schaduw kon staan van die Nederlanders met zijn voetbalkwaliteiten. Hij had heel veel bewondering voor wat ik aan het doen was. Grappige ontmoeting zo in Peru.... en oh ja, als ik nog eens in Amerika zou zijn was ik van harte welkom bij hem thuis...


Sinds mijn laatste blog weer veel gedaan, gezien en meegemaakt. We zijn de Equadoriaanse-Peruaanse grens gepasseerd. Dat betekende veel oponthoud, want iedereen moet  aan het 1e loket in Peru een formuliertje invullen, aan het 2e een stempeltje in het paspoort halen en aan het 3e krijg je beide weer terug, waarna blijkt dat er ook voor de fiets nog een formuliertje ingevuld moet worden. Dit alles nadat je al een uitreisstempeltje in Equador gescoord hebt natuurlijk. Niet zoveel geldwisselaars als bij sommige grensovergangen in Afrika, maar toch een enkele waar ik een paar US$ (betaalmiddel in Equador) omwissel in Peruviaanse Sol...wat handig is als er geen geldautomaat aan de grens is.


Al snel blijkt dat de levensstandaard in Peru lager is dan die in Equador. Mijn gedachten op de fiets gingen in Peru snel terug naar Afrika vanwege de omgeving. De vaak krakkemikkige bouwsels en vlakke landschappen deden mij daaraan denken.... en als er dan met grote letters Hakuna Matata op een muur geschilderd staat begin ik echt te twijfelen of ik (opnieuw) niet ergens een afslag gemist heb...


De eerste paar etappes in Peru waren eigenlijk om snel te vergeten; vlakke saaie en drukke wegen langs de kust zuidwaarts waarvan de bermen aaneengesloten vuilnisbelten waren met ook nog eens vaak tegenwind. Deze etappes van ruim 100km gemiddeld hebben we veelal in een paar groepen gefietst zodat we zo efficient, veilig en snel als mogelijk aan de finish waren. De laatste 3 etappes zijn we ergens linksaf geslagen -die afslag heb ik deze keer niet gemist- het Peruviaanse binnenland in. Sindsdien is het landschap compleet veranderd; afgelegen offroadpaden langs een rivier met prachtige uitzichten op gebergten en besneeuwde toppen van de Andes, en ook het verkeer was hier minimaal. Deze omgeving en vergezichten zie je alleen op foto's en films van natuurgebieden, maar ik fiets er nu zelf doorheen! We zijn in 3 etappes van 0 naar 1000m naar 2000m en de laatste naar 3000 geklommen. En we gaan de volgende dagen door naar boven de 4000m meter! 


Ook hebben we ons 2e en 3e bushcamp in deze omgeving gehad. En dat is eigenlijk een groot verschil met Afrika, waar alleen maar gekampeerd werd. Hier zijn de eerste helft van de tocht veel hotel- hostelovernachtingen ingeboekt. Dat maakt de tocht tot nu toe een stuk comfortabeler, hoewel het parcours een zwaarder is dan de eerste weken in Afrika waar we met rugwind door het vlakke Egypte en Soedan joegen. De komende 3 dagen staan er wel bushcamps gepland op hoogtes boven de 3000m met als topper 4300m. Hoe slapen in een tentje op die hoogte in waarschijnlijk vrieskou is ga ik binnenkort ervaren. Ik zie er nu al tegenop om midden in de nacht uit de tent te moeten om te plassen en gezien de ervaringen zal dat zeker moeten gebeuren.... Overigens kan je nu in Huaraz op 3000m waar het volop zonnig is overdag gemakkelijk in een t-shirt rondlopen.


En ja, ik rij al een tijdje in de bollentrui hier rond en als er geklommen moet worden zoals in de laatste en komende dagen, dan is het vrij gemakkelijk om zo'n etappe te winnen. Samen met Rien (en dat is een andere dan jij noemt Karin) rijden wij iedereen er op de klim af om op het vlakke samen voorop te blijven en als 1e aan te komen. We krijgen dan beide de etappeoverwinning, voor wat het waard is.... helemaal niets eigenlijk, want is enorm vermoeiend en we kunnen veel minder van de omgeving genieten en foto's nemen bijvoorbeeld. Maar ja.... ik hou er niet niet zo van als er in een mensen voor mij rijden in een beklimming.


Los van bovenstaande gaat het met mij goed. 1 gebroken spaak in het voorwiel dat al door heel Afrika is gegaan en zojuist heb ik een 2e lek in mijn slaapmat ontdekt. Het 1e bushkamp lag bezaaid met doorns en daar is de schade ontstaan. Tijdens de vorige rustdag had ik 1 gat ontdekt, maar tijdens de camps daarna was de mat s ochtends toch weer leeg. Ik ga vanuit dat ik het probleem mu definitief getackeld heb, wel zo aangenaam 's nachts. De banden van de fiets zijn nog niet lek geweest...afkloppen.


Foto's staan zeker in de cloud Mary, maar het is op deze site lastig ze te plaatsen met een tablet. Op Facebook staan er meer, profieltje aanmaken en klaar. Je kunt ook kijken op de site vd organisatie Bikedreams. Anders kunnen we altijd nog een keer afspreken... volgend jaar, dat wel.


Nu op naar nog grotere hoogtes... 


Hasta luego!